Państwa członkowskie Wspólnot Europejskich coraz bardziej kierowały się w kierunku znoszenia kontroli na granicach sąsiadujących ze sobą państw wspólnoty. W 1974 roku podczas tak zwanego szczytu paryskiego szefowie państw i rządów wyrazili chęć szerszej współpracy i stworzenia Europy dla obywateli. Był to Nowy Cel Wspólnoty wychodzący poza obszar ekonomiczno-gospodarczy a wkraczający w szeroko rozumiany obszar społeczny skupiający się przede wszystkim na obywatelach.
Pierwszy dokument, który podpisano po to by dzięki niemu urzeczywistnić zamiary wspomnianego wyżej celu była umowa międzynarodowa między Francją i Niemcami. Wydarzenie to miało miejsce w 1984 roku, 13 sierpnia i nosi nazwę Porozumienia Rządowego z Saarbrucken. Porozumienie podpisali prezydent Francji Mitterand i kanclerz Niemiec Kohl. Działo się to w trakcie kampanii wyborczej do Parlamentu Europejskiego. Porozumienie to zakładało stopniowe znoszenie kontroli granicznej na granicy niemiecko-francuskiej.
Dokument ten głównie dotyczył obywateli, którzy w przyszłości bez przeszkód będą mogli przekraczać granice wewnętrzne wspomnianych dwóch państw. W ten sposób zaczęto realizować ideę zjednoczenia europy pod względem integracji narodów. Aby postanowienia Porozumienia mogły wejść w przyszłości w życie opracowano odpowiednio wspólną politykę wizową, homogenizację procesów prawnych, a przede wszystkim analizowano te przepisy, które dotyczą cudzoziemców i ich praw.
Przed tym za czym została podjęta jakakolwiek współpraca między państwami, próby tworzenia obszarów wolnych od kontroli granicznych miały wyłącznie charakter regionalny. Lata 50. dwudziestego wieku to okres kiedy powstawały trzy takie obszary w Europie.
Pierwszy z nich to wspomniana wyżej umowa między Niemcami a Francją. Drugi i trzeci z nich to kraje Beneluksu i kraje skandynawskie. W 1957 roku powstała Nordycka Unia Paszportowa, do której przystąpiły Dania, Finlandia, Szwecja i Norwegia a od 1965 także Islandia. Obywatele tych państw mieli zagwarantowaną swobodę przemieszczania się pomiędzy tymi krajami. Jeżeli chodzi o kraje Beneluksu ( Luksemburg, Belgia, Holandia) podpisały one Konwencję z 1960 roku, która mówiła nie tylko o swobodnym przemieszczaniu się obywateli tych państw, ale także obywateli innych państw przebywających na terenie, któryś z tych trzech krajów.