Unia Europejska jest dzisiaj organizacją międzynarodową złożoną z 27 państw, które współpracują w jej ramach ze sobą na polu gospodarczym oraz społecznym. Jest ona ucieleśnieniem wieloletnich starań i wizji związanych z koniecznością europejskiej integracji. Stary Kontynent, zmęczony setkami latach wojen i przelewu krwi, obecnie jest najbardziej pokojowym miejscem na świecie z najmniejszą ilością wewnętrznych granic i ceł. Dzisiejszy stan jest efektem długoletnich starań, za których początek uznaje się zgodnie deklarację Schumana z 1950 roku o konieczności podjęcia ogólnoeuropejskiej współpracy.
Jak powstała Unia Europejska?
W 1952 roku sześć państw europejskich: Belgia, Holandia, Republika Federalna Niemiec, Luksemburg, Włochy oraz Francja powołały pierwszą organizację międzynarodową, której celem była współpraca gospodarcza. Nosiła ona nazwę Europejska Wspólnota Węgla i Stali. W roku 1958 przekształcono ją w Europejską Wspólnotę Gospodarczą. Wspólne cele gospodarcze i szeroko zakrojona współpraca zaczynała być widoczna w coraz to nowych obszarach i branżach. W 1973 roku skuszeni wizją i szansami jakie dawała EWG do organizacji dołączyły Wielka Brytania, Irlandia oraz Dania. Osiem lat później, w 1981 roku w ramach drugiego rozszerzenia do wspólnoty akces uzyskała Grecja, pierwszy kraj z Bałkanów. Ważnym wydarzeniem było także dołączenie Hiszpanii i Portugalii w 1986 roku. Współpraca gospodarcza objęła już więc istotną część Europy, co wymagało pewnych zmian organizacyjnych – w 1986 roku powstał jednolity akt europejski, który m.in. faktycznie ustanowił i ugruntował wspólny rynek oraz powołał do życia Radę Europejską. Dalsza chęć integracji spowodowała natomiast podpisanie w 1992 roku traktatu z Maastricht, który był już faktycznym dokumentem powołującym do życia Unię Europejską, wskazując, że jest to wspólnota już nie tylko gospodarcza, ale także platforma do jednolitych kierunków rozwoju w ramach polityki wewnętrznej czy też zagranicznej.
Unia Europejska: masowe rozszerzenia
1 stycznia 1995 roku do Unii Europejskiej dołączyły kolejne trzy państwa: Szwecja, Finlandia oraz Austria. Prawdziwym jednak „boomem” był rok 2004, kiedy wspólnota rozszerzyła się aż o 10 nowych krajów, w dużej mierze z byłego bloku socjalistycznego. Była to Polska, Czechy, Słowacja, Litwa, Łotwa, Estonia, Węgry, Słowenia, Cypr oraz Malta. Nowi członkowie przyjmowani do europejskiej rodziny uzyskali szansę na ogromne dofinansowania wewnętrznych inwestycji w ramach tzw. funduszy spójności. Chodzi o względne wyrównanie poziomu życia w różnych częściach naszego kontynentu. M.in. polscy pracownicy uzyskali niekontrolowany dostęp do zachodnich rynków pracy. Już w 2007 roku doszło do kolejnego rozszerzenia: tym razem o Rumunię oraz Bułgarię. Znaczne powiększenie Unii Europejskiej spowodowało konieczność jej gruntownej reformy. Dokonała się ona poprzez podpisanie traktatu lizbońskiego w roku 2009.
Zmiany w Unii Europejskiej na przełomie ostatnich lat
Dwudziestym ósmym członkiem Unii Europejskiej została w 2013 roku Chorwacja jako drugi kraj byłej Jugosławii. Zażarte starania o przyjęcie wykazuje obecnie także Macedonia Północna, więc możliwe, że w następnych latach kolejny bałkański kraj doczeka się akcesu do organizacji. Niestety jednak, w 2016 roku UE stanęła przed bardzo smutnym precedensem. Obywatele Wielkiej Brytanii zagłosowali w referendum za opuszczeniem organizacji z powodu rozczarowania jej działaniami w czasie kryzysu migracyjnego oraz niezadowoleni ze zbyt dużej liczby regulacji, w których widzieli zagrożenie dla własnej suwerenności. Po długoletnich negocjacjach, 31 stycznia 2020 roku, Wielka Brytania opuściła UE.